Sokak Çocuğu

Kimsesiz bir çocuğun gözlerinde gördüm yalnızlığın ne demek olduğunu

Sen bilir misin kar yağarken üşümenin senden ırak zorluğunu

Yalın ayak yürümek nedir bilir misin

Çaresiz bakışların ardındaki kimsesiz duyguları

Ya gittikten sonra güneşin tüm ışıkları

Gecenin de aydınlık yıldızları

Sönünce ayazda kalmayı

...

Bilmezsin

Sıcak odalarda demlediğin çaylarla ısınmanın nasıl olduğunu da ben bilmem 

Bilmem mesela üzerinden buhar çıkan bir tas yemeğin tadını

Yanıma ilişen birkaç lokmayı bilirim yalnızca 

Teşekkür etmeyi, en içten, en sıcağından

Kucak dolusu sevgimi vermeyi bilirim, hem iyi bilirim

Geceleri yalnız ağlamanın, gözyaşlarına boğulmanın da anısını biriktirdim 

Sana da vereyim, sana da vereyim az bulunur şeydir bilirim

Ucuza mal olmayan hüzünleri, kalan tek lokmayı bir başkasıyla paylaşmayı, alınan pahalı kıyafetlere imrenerek bakmayı 

İyi bilirim

Ama sen bilmezsin mesela yırtık bir kıyafeti giymenin ne kadar gözü celbettiğini 

Acıklı bakışların kalbimi ne kadar dağladığını, yaraladığını

Gece yatağında rahatça, kalp atışların usulca, göz kapakların mahmur ve yavaşça kapanırken uyumayı da ben bilmem

Bilmem bir sıcak yuvanın şükrünü eda etmek ne denli sevindirici

Birkaç kağıt kalem tutmak, okula gitmek ne kadar hoş ve güzel, bilmem

Sendekileri ben bilmem, bendekileri sen bilmezsin 

Bilmezsin


      Yıl 2024, bir arkadaşımla muhabbet ederken yanımıza sessizce gelen bir çocuk, hafif rüzgâr, çokça umut...


Nesibe Sude Ünal 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Cân Diyârı

             Bilinmeyen hikayelerin kulaktan kulağa fısıltılarıyla örülen bir dünyadan bahsedebilirdik bugün. Ya da havadan sudan, kuş cıvıltılarından… Ancak daha önemli bir işimizin olduğunu söylemekten geri duramayacağım sayın okur! Burada yersiz gülmelerin, hüznün sarıp sarmaladığı acı hikayelerin biteviye duygusallığından söz etmeyeceğiz. Ancak iki kelam edip gerisin geri kabuğuma çekilmektir niyetim. Şimdi, olanları, olacakları ve nadiren görülüp çoğu kere tahayyül edilenleri konuşalım. Mesela elinde büyükçe bir kovayla kuyuya doğru yürüyen şu yaşlı amca gibi… Görünüşe göre buralarda bizim alışageldiğimiz musluklara, Anadolu’da yer yer görülen, genellikle evlerin çatılarına yerleştirilen su depolarına rastlanmıyor. Havadaki hafif duman kokusuna, manzaramıza hâkim sarı renk tonuna ve yaşlı amcanın giydiği kırkyama kıyafetlere bakılacak olursa bulunduğumuz bölgenin biraz eski dönemlere ait ancak çağları aşmaya aday bir köy yeri olduğunu ...
Devamı

Her Yeni Gün

        Her yeni gün bir umut, bir güzellik, bir sekinet indirsin diye yeryüzüne, güneş nazlı bir şekilde, aheste aheste mavi perdeyi gökyüzünden çekip bir ışık, bir sevda, bir sevinç olarak doğuyordu dünyaya.          Sonra kuş cıvıltıları sarıyordu etrafı. Güneşin ilk ışıkları camlara, sokağa, kedilere, yemyeşil ağaçlara vuruyordu. Hafif ve güzel bir koku yayılıyordu kuşluk vakti. Hava temiz, berrak. Yeni günün heyecanı kapısını çalan herkesi merakla bekliyordu. İnsanların yüzlerinde gün aydınlığı tebessümler beliriyordu. Mutluluk dağıtıyordu sabah serinliği. Sonra bir adam dışarı çıkıyor, yemyeşil çayırlara bir seccade seriyor, kuşluk namazına duruyordu.          Bir el kalkıyor, bir fısıltı duyuluyor, bir baş secdeye gidiyordu.                                                      ...
Devamı

Yağmur Ertesi

 Yağmur muydu eteklerime takılan bir bahar akşamı.. Toprak kokusu muydu genzime dolan.. Bana bakan bir mezar çiçeği miydi.. Issızlığın ortasından.. Salınan, ebede uzanan yarınlardan.. Rüzgârda savrulan engin karanlıklardan.. Toprak kokusu muydu bana bakan.. Bir çiçek mi, mezar mı, yeşil yapraktan.. Sarıdan, kırmızıdan göğe uzanan.. Nesibe Sude ÜNAL
Devamı